“I want to pay tribute to my home, Camden, MS with my new album. I also want to remind everyone that this is where I come from. Mississippi is very dear to me and it inspires me everyday!” - John Primer

Alfonzo "John" Primer werd geboren in Camden, Mississippi, in 1945. Hij werd geboren op het land van deelpachters en groeide op door te werken op dat land. Zoals vele jonge knapen, zong hij spirituals in het plaatselijke kerkkoor.  Als hij negen was, leerde hij gitaar spelen en was hij niet weg te slaan van de lampenradio van zijn grootmoeder Laura Nell, waardoor hij de muziek van Jimmy Reed, Little Milton, BB en Albert King, leerde kennen.  In 1963 verhuisde John met zijn moeder naar Chicago. Zijn bluescarrière begon in Maxwell Street, waar hij speelde voor fooien. Even later richtte hij in 1964 zijn eigen groep The Maintainers op. De eigen stijl van de groep was gebaseerd op ervaringen uit de Mississippi Delta en de Chicago West Side. In 1968 ruilde hij The Maintainers voor de soul en R&B band, The Brotherhood. Door Primer’s vlekkeloos gitaarspel en zijn goede zangkwaliteiten, werd hij in 1974 gitarist van de huisgroep van Theresa’s Lounge, een blues en roots club in Chicago. Primer speelde er van 1974 tot 1980. Hier ontmoette hij Chicago blues gitarist, de vroegere sideman van Muddy Waters, Sammy David Lawhorn (1935-1990), die hem muzikaal sterk beïnvloedde. Lawhorn speelde samen met Otis Spann, Willie Cobbs, Eddie Boyd, Roy Brown, Big Mama Thornton, John Lee Hooker, James Cotton en Junior Wells. Hij was het die Primer slide gitaar leerde spelen. In 1979 vervoegde Primer de Chicago Blues All-Stars van Willie Dixon. Daarna, tot in 1983, werd hij leider van de Muddy Waters band en nog later vervoegde hij, met de blues brothers Nick & Morris Holt, Magic Slim & The Teardrops. Uiteindelijk ging hij solo bij Wolf Records. Primer werd meerdere keren genomineerd voor Traditional Blues Male Artist bij de Blues Music Awards, waarvan hij de eerste won in 2016. Primer was ook de leadzanger, gitarist en gastartiest op het Grammy-genomineerde project "Muddy Waters 100". In totaal is Primer driemaal genomineerd voor een Grammy. "Grown in Mississippi" is Primer's twintigste album.

John Primer is qua stijl beïnvloed door Junior Wells, Buddy Guy, James Cotton, Howlin’ Wolf, Elmore James .... en nam  van al deze legendes een deel van hun speeltechnieken over, om hieruit zijn eigen 'straight forward lump' stijl te ontwikkelen. Deze stijl is gekenmerkt door het “lump da lump“ ritme, omdat de baslijn het ritme en de beat bepalen en daarom met één slag / één bons gespeeld wordt. John Primer is een van de éérste gitaristen die op één gitaar het ritme, de baslijn én de lead is gaan spelen. Het was door de pandemie even wachten op het album"Hard Times" (2022), de opvolger van "The Gypsy Woman" (2020). Een jaar later verscheen "Teardrops for Magic Slim: Live at Rosa's Lounge" (2023) en vorig jaar "Slow Blues" (2024). Onze tachtig jarige vriend heeft dan ook zeker niet veel stil gezeten, want buiten deze releases op de markt te brengen, was hij veel op tour om zijn albums te promoten.

Aan de basis van dit album ligt de hechte vriendschap en muzikale chemie tussen John Primer en een brede cast van betrokken: BOBBY RUSH - CHARLIE MUSSELWHITE - WATERMELON SLIM - EDEN BRENT - LIGHTNIN’ MALCOLM - GARY VINCENT - LEE WILLIAMS - DEAK HARP - RICKEY ‘QUICKSAND’ MARTIN - HARVELL THOMAS JR. - BILLY EARHEART - STEVE BELL - ALIYA PRIMER - ROSALIND WILCOX  die het grootste deel van de aantrekkingskracht van het album naast Primer natuurlijk bepalen. Voor het schrijven van zijn songs, dacht hij aan Mississippi, en hoe hij daar opgroeide, en zo schreef hij dan ook de meeste liedjes voor dit nieuwe album. Zoals we Primer kennen, gaan deze liedjes vaak over de liefde, want vaak draait alles om een vrouw al opent het album met een veldkreet "John's Blues Holler", terwijl Primer schreeuwt: "Work all day long until the evening comes…I’ll be so tired".  Op het daarop volgende "Born in Mississippi", met Primer op slidegitaar, zingt hij: "I was born down in Mississippi, raised on a  sharecropper farm…didn’t know where my next meal was coming from…I had to keep on workin’ until my job was done". Op Leroy Carr's bekende "Blues Before Sunrise", en opgenomen door Ray Charles in 1950, speelt Michael Dehart, mondharmonica, terwijl Billy Earhart piano speelt. "Down In The Bottom", geschreven door Willie Dixon, bevat Watermelon Slim op dobro en Earhart op piano. "Walkin' Blues" werd geschreven door Muddy Waters, met Steve 'Lightnin' Malcolm op tweede gitaar en Lee Williams op drums.  "Nothin' But A Chicken Wing" is een eerbetoon aan het Chitlin' Circuit met Bobby Rush op de mondharmonica, terwijl Primer kreunt: "gotta put some hot sauce on it so you can feel the pain…nothin’ but a chicken wing".  Op "A Better Day" speelt Earhart piano en orgel, terwijl Steve Bell de mondharmonica bespeelt en Primer zingt: "passin’ my time away, I’m hoping and praying there will be a better day…just keep on trying, if you keep on trying there will be a better day”.

We zijn half het album en is het puur genieten van al deze traditionele songs. Je zult op deze 14 nummers niets revolutionairs horen, maar dat is ook precies de bedoeling. Al deze muzikanten hebben authenticiteit door hun aderen stromen en gesteund door hun samenspel kan hun muziek zich meten met de beste. Dit zijn opnames boordevol nuance en stijl. De helft van de nummers zijn originele nummers van Primer, de andere helft zijn goedgekozen covers. En als ik één nummer nog meer wil vermelden, is het vooral het traditionele "Lay My Burdens Down" gespeeld door Eden Brent, op orgel en piano en met bassist Gary Vincent. De zang in dit nummer is van Primer's dochter Aliya, met tamboerijn van Rosalind Wilcox en Aliya die zingt "glory, glory, haleluyah, since I lay my burdens down". Het album is geproduceerd door Michael Frank van Earwig Music, gecoproduceerd door Steven Hausheer, en ontworpen, gemixt en gemasterd door Gary Vincent in de Clarksdale Soundstage in Mississippi, en opgenomen op verschillende data in 2023 en 2024. Een woord moet gezegd worden over de productie en het arrangement - het geluid is eersteklas en allesomvattend. Er is niets opzichtigs in de audiobalans, maar de uitvoeringen klinken opwindend direct, net niet te clean om de muziek te ontdoen van zijn levende blueshart. Het is gewoon een prachtige verzameling blues die nu al aanvoelt als een klassiek album. Primer bewijst opnieuw dat hij één van de laatste echte bluesmannen is, ik zou zeggen leun achterover en geniet van dit fantastische album!